I – Pleunie Franke

…amongst others…

Over: capsule – P! 2016 (Graduation Festival at Royal Academy of Art, The Hague)

“Het geheel doet wat denken aan een absurdistische versie van Dürers Melencolia I. Alleen ontbreekt dan de melancholie (en gelukkig ook de hond). Als engel kan de kunstenaar zelf fungeren. Maar broedend de onnavolgbaarheid van de schepping om haar heen contempleren doet ze niet. Met een kleine duw gooit ze doodgemoedereerd een geometrische, houten constructie omver. Het geeft een klap die een schok teweeg brengt tijdens het kijken naar de rest van de presentatie, die zich in zijn stilte en eenvoud niet echt prijs wil geven.”

“We know Pleunie Franke as a tower of strength. She is essential as a mediator, unsurpassed Assistant Coordinator, class representative, tireless organizer of parties and… creator of spaces in which the familiar perception is undermined by robust geometric sculptures. Her installation [‘capsule’ – PF] is a silent tribute to madness, so hostile treated in the workaday world, and yet so perfectly normal in the world of art.”

“Bij de werkwijze van Pleunie fantaseer ik over een soort filosofische bouwvrouw/schrijver uit de jaren ’70.

Zodra Pleunie een idee heeft, worden er eerst een paar sigaretjes gerookt. Vervolgens wordt er een wandelingetje gemaakt. Nog even een kopje koffie drinken. Dan is het weer tijd voor een rookpauze. En ja, dan moet ze toch wel echt aan de tekentafel gaan zitten om het beeld uit te schetsen.

Het liefst worden er ook nog een paar keurige maquettes bij gemaakt. En na die maquettes is er wel weer een rookpauze verdiend. Zo herhaalt het hele proces zich weer van voor af aan.

Ik bewonder deze totale relaxedheid van Pleunie enorm. Dit is voor mij het bewijs dat het maken van kunst voor Pleunie een natuurlijk gegeven is. Want hoewel het soms net lijkt alsof er niets gaande is, staat er uiteindelijk altijd (soms bijna plotseling) een krachtig, helder en duidelijk beeld, dat een persoonlijke beleving in een filosofische gedachte omvat. Een alles-in-één-ervaring, elke keer weer opnieuw een verrassing.”